Ηρακλής Φοβάκης - Η Πομπή
Ανηφορίζει βουβά η πομπή
λόγια αναφιλητά και λόγια της μέρας ψιθυριστά
ένοχα χαμόγελα
με βρήκαν πάλι την ώρα που η άσφαλτος ετοιμάστηκε να με αντιμετωπίσει
Θυμήθηκα το δεκαρικάκι που δε μου 'φτασε για σπίρτα
το έσπρωξα με δύναμη στη σχισμή να κάνει θόρυβο
Πήρα κι εγώ το κερί μου
Κάτι γλυκό και γκρίζο ανάμεσα στους πολυελαίους
φαινόταν πού και πού να αναπνέει
κατακόκκινο ρόδο που μάταια συγκρατούσε τις σταγόνες του
που έφταναν ως τα πόδια μου
Τότε ήταν που άρχισα να ανυψώνομαι
Kρατήθηκα από κάτι παλιές τοιχογραφίες
Είδα
Μια φθινοπώρου άνοιξη με τα χρυσάνθεμά της κρίνα
και μια μητέρα στον άμβωνα να διαβάζει τη Σύνοψη
να με κοιτάει και να μου δίνει την ευχή της
