19 Φεβ 2013

στην κόρη μου



Πονάει ο κόσμος. Πονάει παντού. Στις πατούσες, στα γόνατα, πονάει που δεν μπορεί να κάνει βήμα. Σε κάθε σκαλοπάτι πόνος και σε κάθε γύρισμα του κεφαλιού. Πονάει κι η αγάπη. Στο ασανσέρ, στο αστικό, στο πεζοδρόμιο. Στα μαλακά στρώματα, στις υποσχέσεις γλυκού μεσημεριού. Εκεί πονάει πιο πολύ. Αν ήταν η αγάπη ένα πρωινό κουλούρι που το τρως με βουλιμία, δε θα υπήρχε παρά ένα μασημένο χειρόγραφο στα αζήτητα των κάδων σκουπιδιών. Αν ήταν εισιτήριο ευκαιρίας, θα ηχούσαν εκκωφαντικά τα σήμαντρα της επιτυχίας. Η αγάπη ψάχνει την αλήθεια της. Και πού να τη βρει μες στην παραλογή, το πέπλο που όλοι φοβούνται να το σηκώσουν; Είναι και ο Πόνος. Η αβάσταχτη ροή της απουσίας. Ο αιμοδιψής μετρονόμος που στο πέρασμά του οι κήποι ανασυντάσσονται, τα τρυφερά εγκυμονούν και τα ξερά ψάχνουν τα κομμένα τους κεφάλια. Γλυκός ο πόνος της αγάπης. Σαν το σημείωμα που σού έβαλε στο χέρι στο τέλος της παρέλασης, όπως και τα τραγούδια που τώρα σου ρημάζουν την ψυχή. Κοιμήσου. Το διαμάντι λάμπει, η αγάπη καρτερεί.