25 Μαρ 2013

ποίηση, ο φτωχός συγγενής του μυθιστορήματος

"Να τολμάμε κι ας σπάσουμε τα μούτρα μας"
Πάμπλο Πικάσο

Τα κρυμμένα που δεν παραδίνονται
Σκαλίσματα στα τοιχώματα
Της σπηλιάς που διάλεξε να συντηρεί τα πλάγια γράμματα
Θα υπάρχουν κι αύριο και τότε που έζησαν εγκόσμια

Μας χορταίνει ο καιρός που όλο αλλάζει το τίποτα με το τίποτα
Κατάρτι στο στήθος λαχταράει καταιγίδα

Ο,τι μέλλει δε χρονολογείται παρά ο θάνατος

Με το μηδέν και το ωμέγα πλησιάζει
Τι είχα τι δεν είχα τα πρόφτασε το κύμα

Κάτι πέτρες γαλάζιες σώθηκαν

Δεν υπάρχουν σχόλια: